رفتار اجتماعی

    در خارج از فصل تولید مثل، شترمرغ گونه ای اجتماعی است (سائر و سائر، 1966؛ برترام، 1980، 1992؛ برگر و گوچفلد، 1988) و گروههایی از جنس و سنین مختلف را به ویژه پیرامون چالابها تشکیل می دهد. در نامیبیا چنین گروههایی می‌توانند از صدها شترمرغ تشکیل شوند (سائر و سائر،1966). با این وجود، در ورای اختلاط و بی نظمی مشاهده شده در اطراف چالابها، گروههایی اجتماعی بر پایه واحدهای فامیلی مشخص وجود دارند که در آنجا زندگی می‌کنند (سائر و سائر،1966). به نظر می‌رسد به جهت مخلوط شدن بالغین با همدیگر و یا با جوانها، هیچ واحد ساختاری خاص و یا الگویی موقت برای ارتباطات بین گروههای اجتماعی شترمرغ‌ها وجود نداشته باشد (سائر و سائر،1966). با این حال، ظاهراً یک سلسله مراتب اجتماعی در این گروه بندی ها وجود دارد که توسط یک نر بالغ یا ماده اصلی سرپرستی و حفظ می‌شود (سائر و سائر،1966). درگله‌های بزرگ، شترمرغ ها برای تمیز کردن بال و پر و حتی خوابیدن نسبت به گله‌های کوچکتر راحتترند ( سائر و سائر،1966). در بیش از 80 درصد مشاهدات برترام (1992) از شترمرغهای تک و یا جفتی، مشخص شد که در طول فصل تولید مثل تشکیل گروههای خیلی کوچکتر شترمرغ‌های بالغ معمولتر است.

    .

رفتار خوراک خوردن

    یک بودجه بندی ساعت ـ فعالیت برای شترمرغ‌های وحشی در صحرای نامیب واقع در نامیبیا ثبت شده است (ویلیامز و همکاران،1993). شترمرغ‌هایی که به آنها گیرنده رادیویی وصل شده بود در طول شب حرکت نکرده و گمان می‌رفت خواب باشند. در طول ساعات روز (19 ـ 30/6)، تقریباً 60% از وقت صرف راه رفتن، 20% نوک زدن و 16% صرف ایستادن می‌شد. تمیز کردن بال و پر و نشستن هر کدام کمتر از 3% از این بودجه و تمامی رفتارهای دیگر جمعاً کمتر از 1% ازآنرا تشکیل می‌دادند. برترام (1992) نشان داد که شترمرغ‌ها از هر دو جنس در طول ساعات روز 33% از وقتشان را صرف خوراک خوردن، 29% حرکت، 18% هشیاری و 9% را صرف تمیز کردن بال و پر می‌نمودند.

 

معاشقه و تولید مثل

    سائر و سائر (1966) رفتار جنسی شترمرغ‌های بالغ را تا زمان باقی ماندن در گروههای اجتماعی تشریح کردند. بدین صورت که ماده‌ها نمایش های معاشقه قبل از جفت‌گیری را که با ژست کرفتن همراه است برای جفتها یشان اجرا میکنند. یک ماده برتر در برابر سایر ماده‌ها و یک ساله ها در گروه رفتار تهاجمی نشان داده و اغلب به دنبال آن برای آرام کردن مهاجمین رفتار مطیعانه ای در پیش می‌گیرد (که با پایین آوردن سر پائین، قرار کرفتن  گردن به شکل اس و پایین آوردن دم انجام می شود). به نظر می‌رسد نرها رفتارهای معاشقه را بعد از ماده‌ها شروع کرده و این کار با گسترش کند سرخی منقار، گردن، ران و پوست روی استخوان کف پا انجام می‌شود. نرها برتری خود را در گروههای مختلط با ژست گرفتن که معمولاً با سیخ کردن پرهای انتهای بدن و تهاجم علیه رقبا همراهست نشان می دهند. ضمنا آلت راست شده خود را نیز از کلواک خارج نموده و به سایرین نشان می دهند.

 

رفتار نتاج

    دانش اندکی راجع به رفتار جوجه‌هایی که در شرایط طبیعی به وجود می‌آیند در دست است. تفریخ طی یک دورة 3 ـ 2 روزه انجام ‌شده و در طول این مدت جوجه‌های تازه تفریخ شده توسط یک شترمرغ بالغ نگهداری می‌شوند. جوجه ها طی دوره‌های فعالیت خود شروع به خوردن سنگریزه های کوچک می نمایند (سائر و سائر، 1966).  هنگامی که جوجه‌ها لانه را ترک می‌کنند تعقیب آنها در علفزار مشکل است (برترام، 1992)، اما والدینشان از آنها مانند سدی در برابر عوامل مزاحم و شکارچیان مراقبت می‌کنند. برای مثال شترمرغ نر بالغ برای منحرف کردن  حواس شکارچیان از جوجه ها  تظاهر به زخمی شدن می کند (بران و همکاران، 1982؛ برترام، 1992). گروههای جوجه که تا 300 جوجه را نیز شامل می شوند توسط یک جفت شترمرغ بالغ مراقبت شده و معمولا در محوطه های نگهداری بهم می رسند (هورکستال، 1979). در این هنگام  رقابتی شدید بین مراقبین گروهها ایجاد شده و در پایان، یک جفت شترمرغ بالغ سرپرستی گروه بزرگ جوجه‌ها را به عهده می‌گیرد. معمولاً جوجه‌های کوچکتر در گروههای جوجه‌های بزرگتر پذیرفته می‌شوند، اما حالت عکس وجود ندارد (بران و همکاران، 1982). وقتی جوجه‌ها یکساله شدند شترمرغ‌های بالغ آنها را به حال خود رها کرده و وقت خود را صرف مراقبت از یک گروه متراکم جوجه‌های هم سن می نمایند (برترام، 1992).

سایر رفتارها

    گزارش می‌شود که شترمرغ‌ها انواعی از فعالیت های نگهداری از جمله خمیازه کشیدن و کش آمدن را انجام می‌دهند (سائر و سائر، 1967). خمیازه کشیدن اغلب قبل از خواب صورت گرفته و همراه با کش آمدن، قبل از قدم زدن انجام می‌شود. شترمرغ‌ها در تنظیم حرارت رفتاری مهارت دارند. آنها در هوای گرم با نفس نفس زدن و بهم زدن پرها حرارت اضافی را از پوست لخت ناحیه سینه و بالای پاها از دست می‌دهند (اسکادهاوج و داوسن).

محیط پرورش

شترمرغ‌های بالغ

 

بودجه های ساعت ـ فعالیت

    طی یک بررسی انجام شده در آفریقای جنوبی، رفتار شترمرغ‌های نگهداری شده در مراتع طبیعی محصور با رفتارگوسفند در همان شرایط مقایسه گردید. شترمرغ‌ها 43% از ساعات روز را صرف قدم زدن، دویدن و جنگیدن ‌کرده در حالی که گوسفندان در همان شرایط 19% از وقت خود را به این فعالیت ها اختصاص ‌دادند (میلتون و دین، 1995). شترمرغ‌های نر در حصارها حرکت کرده و حتی هنگامی که جیره‌های مکمل برایشان فراهم ‌شد باز هم در علفزار به دنبال علوفه می‌گشتند. در تراکم های گله ای به نسبت یک شترمرغ در هر 10 ـ 1 هکتار در سال، شترمرغ‌ها علفزار را به علت ایجاد مسیر و لگدمال کردن پوشش گیاهی تخریب می‌کردند (دین و همکاران، 1994؛ میلتون و همکاران، 1994؛ میلتون و دین، 1995).

    یک بودجه سادة ساعت ـ فعالیت در روز برای گروهی متشکل از 120 شترمرغ بالغ (نسبت نر به ماده 80 / 40) که در عرصه ای 30 هکتاری در اسرائیل نگهداری می‌شدند ثبت گردید (سمبراس، 1994).مجموع رفتارهای ایستادن و قدم زدن به طور میانگین 9/62% از بودجه ساعت ـ فعالیت را تشکیل داده (دوره‌های زمانی، دقیقه 30 × 24 = n) و با نزدیک شدن به غروب افزایش می یافتند (نمودار 1 ـ 4).

نمودار1-4- اثر ساعت روز بر 3 نوع رفتار یک گروه شامل 120 قطعه شترمرغ بالغ ( نسبت نر به ماده 80/40 ) که در مزرعه ای واقع در اسرائیل نگهداری می شدند.

خط های کوتاه، رفتار نشستن/دراز کشیدن؛ خط های بلند، خوراک خوردن/آب خوردن؛ خط پیوسته، ایستادن/راه رفتن. داده ها از سامبراس (1994)

    رفتارهای نشستن و دراز کشیدن به طور متوسط 7/18% از بودجه را تشکیل داده و در طول صبح تکرار نسبتاً کمی داشتند اما هر چه از بعدازظهر می گذشت افزایش یافته تا اینکه دقیقاً قبل از غروب کاهش پیدا می کردند. مجموع دو رفتار خوراک خوردن و آب خوردن به طور متوسط 3/18% از بودجه را تشکیل می داد که حداکثر آن در طول صبح بعد از توزیع جیره متراکم بود.

 

 

رفتار	نرها	ماده‌ها
نشستن	5/14	1/23
ایستادن	3/32	7/31
با تانی راه رفتن	6/31	8/12
راه رفتن	3/3	6/4
جستجوی علوفه	3/5	15
خوراک خوردن	2/5	8/4
سایر رفتارها	8/7	8

 

    گرچه این داده ها مستقیماً با داده های جمع‌آوری شده توسط (مک کیگان و دیمینگ، 1997) قابل مقایسه نبودند ولی لمبرشتس و همکاران (1998) دریافتند که همان 6 رفتار با بیشترین تکرار مشاهده می‌شوند و تفاوت های مربوط به جنسیت نیز وجود داشتند (جدول 1ـ4). مشاهده شد که رفتار نشستن در این مزرعه نسبت به مزرعه واقع در بریتانیا تکرار بیشتری داشت و ماده‌ها نسبت به نرها بیشتر می نشستند. ایستادن در هر دو جنس مشابه بود در حالی که تکرار رفتار با تانی راه رفتن در نرها بیش از دو برابر آن در ماده‌ها بود. تکرار رفتار جستجوی علوفه در ماده‌ها تقریباً سه برابر بیش از نرها بود و تکرار رفتارهای دیگر در دو جنس قابل مقایسه بودند. مک کیگان و دیمینگ (1997) و لمبرشتس و همکاران (1998) هر دو عمدتاً الگوی مشابهی را برای بودجه های ساعت ـ فعالیت را توصیف کردند که علی رغم محلهای متفاوت انجام بررسی ها بیانگر آنند که منبع رفتاری شترمرغ‌ها بسیار محافظه کارانه است.

 

رفتار خوراک خوردن

    طی فصل تولید مثل، رفتارهای خوراک خوردن و نگاه کردن گذرای شترمرغ‌های نر و ماده در اسارت فرق می‌کند (رس و دیمینگ، 1998). بررسی های به عمل آمده طی دوره‌های 10 دقیقه‌ای بلافاصله پس از توزیع خوراک مشخص کرد که نرها به طور معنی‌داری وقت کمتری نسبت به ماده‌ها برای خوراک خوردن صرف می‌کردند گرچه تعداد دوره‌های خوراک خوردن به طور معنی‌داری در نرها بالاتر بود. زمان صرف شده برای نگاه کردن گذرا توسط ماده‌ها خیلی کمتر از نرها بود. در مقایسه با ماده‌های همگروه، نرها سرعت بیشتری نیزدر بلند کردن سر طی دورة پس از توزیع خوراک داشتند. دفعات بیشتر بلند کردن سر در نرهای داخل تریو به تکرار بیشتر آن توسط گروه به عنوان یک مجموعه کل ربط داداه می‌شد. مدت دوره‌های نگاه کردن گذرای درون گروهی در نرها عمدتاً کمتر از 40 ثانیه و حداکثر 90 ثانیه بود در مقایسه با ماده‌ها که در دامنه ای تا 160 ثانیه طول میکشید. این الگوهای رفتاری به هشیاری بیشتر نرها نسبت داده می‌شد که ماده‌ها از آن سود می بردند.

 

رفتارهای اجتماعی

    در نامیبیا، سمبراس و همکاران (1995) ساختار اجتماعی سه گروه 10 ـ 9 تایی شترمرغ بالغ و دارای اختلاط جنس را بررسی کردند (نسبت نر به ماده 6/ 4). در هر یک از سه گروه، جایگاههای آلفا و بتا در سلسله مراتب اجتماعی به عهدة نرهای مسنتر بود گرچه نر بودن به تنهایی ضامن کسب موقعیت بالایی در ساختار اجتماعی نمی‌شد.

          ماده‌ها کلاً جایگاههای پائین تری را در رده بندی اشغال می‌کردند.

    مطالب اندکی درباره رفتارهای خشن در شترمرغ‌های مزرعه مشخص شده است. استوارت (1994) ضمن تشریح تهاجم نرهای بالغ علیه ماده‌ها به این موضوع اشاره نمود که نزاع بالغین معمولاً متوجه جوجه‌های جوانتر می‌شود (بلویگ، 1973).

رفتار معاشقه

    الگوی رفتار معاشقه شترمرغ‌های در اسارت بسیار شبیه به الگوی مشاهده شده در حیات وحش است (بلویگ، 1973؛ استوارت، 1994؛ برندسن، 1995؛ هیکس-آلدریج، 1996؛ دیمینگ، 1997؛ بابیر و همکاران، 1998). تکرار جفت‌گیری شترمرغ‌ها در اسارت در بریتانیا در سطح پائینی است و طی 99 ساعت مشاهده تنها 20 بار تلاش برای جفت‌گیری به عمل آمد (مک کیگان و دیمینگ، 1997). وقوع هر دو رفتار معاشقه و جفت‌گیری در یک گروه 120قطعه ای شترمرغ بالغ در اسرائیل طی 3 ساعت اول پس از طلوع آفتاب در مقایسه با بقیه روز در سطح بالاتری بودند (سمبراس، 1994). در بررسی که طی آن نسبت این رفتارها در حضور یا عدم حضور انسان مقایسه شدند، تکرار زیاد جفت‌گیری  شترمرغ‌ها در حضور فردی که نزدیک حصار ایستاده بود گزارش شد (بابیر و همکاران، 1998).

 

سایر رفتارها

    مراقبت از پوشش پر برای حفظ شرایط مطلوب آن در شترمرغ‌هایی که در اروپا نگهداری می‌شوند موضوع بسیار مهمی است (سمبراس، 1994). تکرار رفتار تمیز کردن بال و پر در یک گروه 120 قطعه ای شترمرغ بالغ در اسرائیل (با نسبت نر به ماده  80 / 40) در طول صبح بالاتر از بعدازظهر بود. برعکس، انجام حمام خاک طی صبح خیلی کم بود اما به طور مرتب در طول بعدازظهر تا رسیدن به میزان حداکثر در حدود غروب، افزایش می‌یافت (سمبراس، 1994). تمیز کردن بال و پر و حمام خاک بخش کوچکی از بودجه های زمانیشترمرغ های بالغ مورد مشاهده در بریتانیا طی ماههای تابستان را نشان می‌دادند (به ترتیب 5%  <و 4% < ) (مک کیگان و دیمینگ، 1997). طی ماههای تابستان تمیز کردن بال و پر کمتر از 5/1% از بودجه زمانی بالغین را به خود اختصاص داد و انجام حمام خاک مشاهده نشد (دیمینگ، 1998).

    سمبراس(1995) نیز پرکندن با منقار را در همان گروه 120 تایی شترمرغ در اسرائیل گزارش می‌کند که موارد شدید آن می‌تواند باعث لخت شدن پرنده شود. گرچه هر دو جنس می‌توانند تحت تأثیر قرار گیرند ولی ماده‌ها نسبت به نوک زدن و نوک خوردن مستعدترند. پر کندن با منقار می‌تواند به صورت یک عادت برای بعضی از شترمرغ‌ها درآید و که در این صورت به سختی ترک می‌شود (بابیر و دیمینگ، مشاهدات شخصی، 1996 ـ 1995). در طول ماههای تابستان در بریتانیا, پرکندن با منقار در یک گروه 11 قطعه ای شترمرغ به میزان کمی رخ داد (1%< از بودجه ساعت ـ فعالیت) که ابتدا توسط ماده‌های گروه با تکرار بالاتری انجام شد ولی گروههای دیگر شترمرغ این رفتار را نشان ندادند (مک کیگان و دیمینگ، 1997). دیمینگ، (1998) دریافت که در طول ماههای زمستان این رفتار بخش کوچکی (5/1% <) از بودجه ساعت ـ فعالیت گروه دیگری از شترمرغ‌های نر و ماده که در همان مزرعه نگهداری می‌شدند را تشکیل می داد (دیمینگ، 1998). برعکس، سامسون (1996) دریافت که این رفتار در شترمرغ‌های که در کانادا در فصل زمستان در سالن نگهداری می‌شدند به دفعات رخ می‌دهد.

 

رفتار شترمرغ‌های جوان

    تا به امروز نسبت به رفتار شترمرغ‌های پرورشی در سن بالای 3 ماه سن که البته هنوز از لحاظ جنسی بالغ نشده اند توجه اندکی شده است. در اسرائیل، دگن و همکاران (1989) یک بودجه ساعت ـ فعالیت برای شترمرغ‌های 6 ـ 5 ماهه (با متوسط وزن 4/57 کیلوگرم) تشریح کردند. این شترمرغ ها به صورت جفتی در محوطه های محصوری با سطح محکم و بدون پوشش گیاهی نگهداری ‌شده و فقط خوراک متراکم به آنها داده می شد. در طول ساعات روز بیش از 60% از وقت شترمرغ‌ها صرف راه رفتن ‌شده و  رفتار نشستن (با 20%) دومین بخش بزرگ بودجه ساعت ـ فعالیت آنها را تشکیل می داد. بخش عمده ای از راه رفتن در این شرایط به شکل با تانی راه رفتن در امتداد حصار بود اما به طور جداگانه محاسبه نشد. در هنگام شب شترمرغها  نشسته و احتمالاً حدود 12 ساعت می خوابیدند. تنها 6/6% از زمان روشنایی روز صرف خوردن جیره متراکم می‌شد در حالی که 1% وقت برای آب خوردن اختصاص می یافت. نوک زدن به زمین (که توسط دگن و همکاران( 1989)، فوریجینگ نامیده شد) تنها 5% از بودجه ساعت ـ فعالیت را تشکیل داده و شترمرغ‌ها واقعاً مقدار 130 گرم در روز خاک مصرف می‌کردند. هر جفت از آنها معمولاً رفتارها را به صورت هماهنگ اجراء می‌کردند. ساعت روز اثر معنی‌دار کمی بر بودجه ساعت ـ فعالیت شترمرغ‌ها داشت گرچه رفتارهای نشستن طی اولین ساعت روشنایی روز (7 ـ 6 صبح) و تمیز کردن بال و پر بین ساعات 7 و 9 صبح در بالاترین سطح بودند.

 

 

سن	غیاب انسان	حضور انسان
2 ماهه	229/0 ± 548/0	129/0 ± 548/0
4 ماهه	136/0 ± 557/0	199/0 ± 348/0
6 ماهه	420/0 ± 637/0	180/0 ± 808/0
بالغ	222/0 ± 783/0	090/0 ± 848/0
سطح معنی‌دار بودن(19 و 3F)	ns	***

 

    شترمرغ‌های 4 ـ 2 ماهه هیچ ترجیح معنی‌داری برای محل خود درون عرصه نشان ندادند. در حضور انسان جوانترین شترمرغ‌ها به طور یکنواخت در عرصه پخش می‌شدند، اما شترمرغ‌های 6 ماهه و بالغین به طور معنی‌داری زمان بیشتری را در نیمه ای از عرصه که نزدیک به فرد مشاهده گر بود سپری می‌کردند (جدول 2ـ4).

    این نتایج بیانگر آن است که حضور انسان بر رفتار شترمرغ در تمام گروههای سنی اثر می‌گذارد هر چند تعیین حدود این اختلال نیازمند تحقیقات بیشتری است.

رفتار جوجه‌های زیر 3 ماهه

    اکثر مطالعات رفتار جوجه شترمرغ‌ها تا به امروز درباره شترمرغ‌های در اسارت در نیمکره شمالی انجام شده و راجع به رفتار جوجه‌ها در زیستگاه اجدادیشان یعنی افریقا مطلبی منتشر نشده است. دکوک (1996) گزارش کرد که جوجه‌های پرورش یافته توسط شترمرغ‌های دایه (ورورد و همکاران) رفتارهای غیر عادی مثل خوردن چوب از خود نشان نمی دهند. به نظر می‌رسد محیط طبیعی تر، جوجه‌ها را از استرس و ناامیدی که در روش پرورش دستی مشاهده می‌شود رها می سازد (دکوک، 1996).

    یک بودجه ساعت ـ فعالیت برای جوجه‌ها در سن بین 7 و 14 روزگی تشریح شده است (بابیر و همکاران، 1996). مشاهدات در یک سالن پرورش انجام شدند که درجه حرارت آن بین 32 ـ 24 درجه سانتی گراد حفظ شده و خوراک پلت هم در دانخوریهای پلاستیکی و هم به صورت پاشیده شده روی کف بتونی سالن در اختیار جوجه‌ها قرار گرفته بود. فعالیت 20 جوجه طی جلسات 10 دقیقه‌ای در دوره ای به مدت یک هفته و در کل طی 200 دقیقه ثبت شد. بودجه ساعت ـ فعالیت (جدول 3 ـ 4) نشان داد که راه رفتن 1/23% از وقت جوجه‌ها و ایستادن فقط 7/6% از آن را به خود اختصاص داده و 2/11% از وقت صرف قرار گرفتن زیر لامپ گرمازا شد (که روی 32 درجه سانتی گراد تنظیم شده بود). یک نوع فعالیت برای تعداد کمی از جوجه‌ها به صورت بودجه بندی ساعت ـ مصرف ثبت شد شامل نوک زدن به اشیاء به جای خوراک بود از جمله نوک زدن به دانخوری و آبخوری یا اسباب بازیهایی که برای تحریک فعالیت در جوجه‌ها فراهم شده بود. این نوع نوک زدن در جوجه‌هایی که اغلب طی چند روز این کار را انجام می‌دادند عادی می شد.

جدول 3ـ4ـ بودجه ساعت ـ فعالیت (به صورت درصدی از زمان مشاهدة) جوجه‌های 14 ـ 7 روزه که در مزرعه ای در بریتانیا نگهداری می‌شدند. داده ها از بابیر و همکاران (1996).

 

فعالیت	زمان (ساعت)
خوراک خوردن از کف سالن	7/27
راه رفتن	1/23
قرار گرفتن زیر لامپ مادر مصنوعی	2/11
نوک زدن به اشیاء	2/10
ایستادن	7/6
آب خوردن	8/5
خوراک خوردن از دانخوری	5/3

 

    این نوع رفتار کلیشه ای بیانگر آن است که جوجه‌ها مشکلاتی دارند. بطوریکه به نظر می‌رسد مشکل آنها در پیدا کردن محل و مصرف خوراک پلت دچار اشکال است. جوجه شترمرغ‌ها به طور طبیعی اجتماعی اند و معمولاً در صورت پرورش در انزوا به خوبی با آن کنار نمی‌آیند. به نظر می‌رسد جوجه‌های جوان تنها در مواقع احساس تنهایی یا عدم امنیت صدایی چهچهه مانند تولید می‌کنند (دیمینگ و همکاران، 1996). دیمینگ و آیرس(1994) نشان دادند که وقتی جوجه‌ها بر اساس وزن روز نهم پس از تفریخ گروه بندی شدند بر سرعت رشدشان  تأثیر گذاشته به طوری که کوچکترین گروه جوجه‌ها واقعاً با سرعتی بیش از بزرگترین گروه رشد می‌کرد. برای بررسی اینکه آیا این واکنش رشد به علت تفاوتهای موجود در رفتار بوده یا علل دیگری مانند نوعی نوک زدن، لمبرت و همکاران (1995) اثر اختلاف جثه بر تکرار رفتار نوک زدن جوجه‌ها به پنجه و سر جوجه‌های همگروه را ثبت کردند. همبستگی های منفی بین تعداد نوک زدن و مقادیر سرعت رشد جوجه‌ها نشان دادند جوجه‌هایی که بیش از همه نوک می زنند دارای کندترین سرعت های رشد بوده و در موارد کمی نیز تلف شدند. نوک زدن به سر ممکن است به صورت عادتی طولانی مدت در بعضی جوجه‌ها تبدیل شود (استوارت، 1994).

    گرچه لمبرت و همکاران (1995) و سامسون (1996) نوک زدن به پنجه و سر را تشریح کرده و سامسون (1994، 1996) پرکندن با منقار را رفتاری تهاجمی توصیف می‌کند ولی بهتر است چنین فعالیت هایی به عنوان رفتارهای ناشی از خوراک خوردن غلط و واکنشی به عوامل محیطی خاص مانند شرایط پرورش زیر حد مطلوب به حساب آیند (استوارت،  1994؛ بابیر و همکاران، 1996). وقتی این عادت در شترمرغی عادی شود متوقف کردن آن حتی با بهبود شرایط محیطی نیز کار سختی خواهد بود.

    جوجه‌ها بیشترین وقت خود را همانند مدفوع خواری برای خوردن پلت از کف سالن، نوک زدن به زمین و ذرات غبار صرف می کردند (بابیر و همکاران، 1996). زمان صرف شده برای خوراک خوردن از دانخوری به طور معنی‌داری کمتر از مدت نوک زدن به زمین بود (به ترتیب 5/3 و 7/27%). تکرار دوره‌های خوراک خوردن از کف سالن نیز به طور معنی‌داری بیش از خوراک خوردن از دانخوری بود که پیشنهاد می‌کند این روش ممکن است روش خوراک خوردن کارآمدتری در جوجه‌های جوان باشد.

    این جنبه از خوراک خوردن در جوجه‌ها توسط پاکستون و همکاران (1997) بیشتر تحقیق شد. آنها عوامل مؤثر بر رفتارهای نوک زدن و خوراک خوردن را در جوجه‌های در اسارت در سن بین 10 و 50 روزگی ثبت کردند. فعالیت نوک زدن به سطوح مختلفی تقسیم بندی شد شامل نوک زدن به خوراک روی زمین، خوراک داخل دانخوریها, آب خوردن و سایر نوک زدنها که البته برای خوردن آب یا اجزاء خوراک روی زمین نبودند. تکرارپذیری معنی‌داری برای خوراک خوردن از دانخوریها و سایر نوک زدنها وجود داشت اما برای آب خوردن یا نوک زدن به مواد خوراکی روی زمین این طور نبود. میزان خوراک خوردن از زمین به طور معنی‌داری با رشد  جوجه‌ها افزایش یافت اما مقدار خوراک مصرفی از دانخوری افزایش پیدا نکرد (نمودار 4ـ4).

نمودار4-4- تغییر در تکرار انواع نوک زدن با افزایش سن جوجه، در جوجه هایی که در مزرعه ای واقع در انگلستان نگهداری می شدند. داده ها از پاکستن و همکاران (1997)

 

 

 

جهت تبادل اطلاعات و همکاری با شماره 09386097113 تماس حاصل فرمایید